Pierwsze przykazanie wzywa też człowieka do miłowania Boga ponad wszystko. Bóg objawił się jako Bóg Miłości i pokazał człowiekowi, że ten odpowiadając na jego miłość może liczyć na szczególną opiekę i błogosławieństwo. Jest więc rzeczą oczywistą, że miłość Boga jest obowiązkiem każdego człowieka. Obowiązek ten wynika z przykazania Bożego: „Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Pan jedynym. Będziesz więc miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił” (Pwt 6,5).[7] Chrześcijanie nie mogą zatem pozo­stać agnostyka­mi co do miłości, nie mogą twierdzić, że nie można żyć na miarę tej miłości, którą zostali obdarowani. Albowiem są zdolni poznać miłość i uwierzyć miłości.[8] „Wszyscy ludzie doświadczają wewnętrznego impulsu do miłowania w sposób autentyczny”.[9]

 „Miłość Boga jest więc – jak słusznie uczy papież Benedykt XVI –  sprawą zasadniczą dla życia i niesie ze sobą decydujące pytania o to, kim jest Bóg i kim my jesteśmy”.[10]  Miłość ku Bogu powinna charakteryzować odpowiednimi przymiotami i cechami. Ta miłość powinna być najwyższa, prawdziwa, całkowita, to znaczy obejmująca Boga sercem, rozumem, myślą, wolą i uczynkami czyli wszystkimi władzami. „Do dojrzałej miłości – pisze papież Benedykt XVI w Deus caritas est – należy to, że angażuje wszystkie potencjalne możliwości człowieka i włącza, by tak rzec, człowieka w swój całokształt. Spotkanie z widzialnymi przejawami miłości Boga może wzbudzić w nas uczucie radości, jakie rodzi się z doznania, że jest się kochanym. To spotkanie wymaga jednak również zaangażowania naszej woli i naszego intelektu”.[11]

Miłość Boga wymaga też od ludzi, aby dostosowali swoją wolę do woli Bożej, czyli, aby chcieli tylko tego czego chce Bóg. „Historia miłości między Bogiem a człowiekiem polega na fakcie, że wspólnota woli wzrasta w jedności myśli i uczuć, i w ten sposób nasza wola i wola Boga stają się coraz bardziej zbieżne: wola Boża przestaje być dla mnie obcą wolą, którą narzucają mi z zewnątrz przykazania, ale staje się moją własną wolą, która wychodzi z fundamentalnego doświadczenia tego, że w rzeczywistości Bóg jest mi bardziej bliski niż ja sam”.[12] W ten sposób wola Boża staje się dla człowieka natchnieniem i normą życia moralnego.