Pierwsze przykazanie wzywa również człowieka do nadziei, która „pochodzi z rzeczywistego spotkania z Bogiem”.[13] Papież Benedykt XVI uświadamia wyraźnie w encyklice Spe salvi, że „Bóg jest fundamentem nadziei – nie jakikolwiek bóg, ale ten Bóg, który ma ludzkie oblicze i umiłował nas aż do końca: każdą jednostkę i ludzkość w całości  (…). Jego królestwo jest obecne tam, gdzie On jest kochany”.[14] Z tego wynika, że podstawowym rysem nadziei chrześcijańskiej jest postawa wierności i całkowitego zawierzenia siebie Bogu i to we wszystkich wymiarach życia.[15] Zaufanie Bogu pomaga człowiekowi przetrwać trudności życiowe i przeciwstawić się pokusie zniechęcenia i rozpaczy.[16] Nadzieja stanowi zatem szczególnie cenny dar, gdyż w niej zawarte jest wezwanie skierowane do człowieka, żądające od niego całkowitego zaufania Bogu. Przyjęcie tego daru i pójście za jego wezwaniem otwiera drogę do pełni życia chrześcijańskiego. Życie chrześcijańskie w praktyce życia powinno się zatem wyrażać się w postawie nadziei.[17] Teologalna cnota nadziei pomaga też określić granice ludzkiego zaangażowania w sprawy doczesne i wspiera w dojrzewaniu na ostateczne spotkanie z Bogiem. Stoi zatem u podstaw ludzkich odniesień do świata jak i do rzeczy ostatecznych. Praktykowanie nadziei, a także wiary i miłości ma istotny wpływ na całe życie moralne chrześcijanina, tworząc nowego człowieka na podobieństwo Boga.

Pierwsze przykazanie, które domaga się czci Boga znajduje swoje najbardziej precyzyjne uzasadnienie w adoracji i modlitwie. Adoracja oznacza uznanie wielkości Boga i małości stworzenia, poczucie transcendencji Boga i tymczasowości człowieka, odkrycie chwały Pana i własnej nicości. Katechizm Kościoła Katolickiego uczy: „Adorować Boga oznacza uznać Go za Boga, za Stwórcę i Zbawiciela, za Pana i Mistrza wszystkiego, co istnieje, za nieskończoną i miłosierną miłość”.[18] Z adoracji wynika dziękczynienie, podziw dla Boga, kontemplacja Jego piękności.