A zatem proroctwo to zapowiada Mesjasza jako Wybawcę Izraela?

Od momentu spełnienia się tej zapowiedzi Izraelici nie będą już musieli ograniczać się wyłącznie do wspominania wielkich dzieł, jakich Bóg dokonał w historii ich narodu (por. wspomniane zwycięstwo Gedeona nad Madianitam, opisane w Sdz 7,15-25), ale będą mogli osobiście doświadczyć pełnej mocy bliskości Jahwe (por. Iz 7,14)[4]. Dokona się to dzięki zapowiedzianemu „Emmanuelowiˮ: „Albowiem Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju. Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad jego królestwem, które On umocni prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki. Zazdrosna miłość Pana Zastępów tego dokonaˮ (Iz 9,5-6). Izajasz przyznaje mu atrybuty pełnej władzy, którą podkreślają niezwykłe imiona: „Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokojuˮ. Wszystkie one podkreślają nadzwyczajne przymioty Mesjasza z rodu Dawida, a trzy pierwsze przypisują mu prerogatywy właściwe samemu Bogu. Jego panowanie będzie się charakteryzować: powszechnością, trwałością i wiecznością, a jego królestwo będzie utwierdzone przez: prawo, sprawiedliwość i pokój (Iz 9,6)[5]. To wielkie dzieło zostanie doprowadzone do końca dzięki nieodwołalnej miłości Boga do swojego ludu oraz Jego wierności przymierzu i złożonym obietnicom, o czym zapewnia prorok w ostatnim wersecie (Iz 9,6b)[6].