Christus finis noster

Zmartwychwstanie stanowi więc dla Augustyna najpiękniejsze ukoronowanie odkupieńczego dzieła Chrystusa. Wszelka słabość zostanie uleczona i radość zapoczątkowana przez odrodzenie życia duszy zostanie dopełniona za pośrednictwem nagrody udzielonej powstającym z martwych, której zmartwychwstanie Chrystusa jest początkiem i gwarancją[40]. Dlatego zostaniemy upodobnieni do Chrystusa także w ciele[41] i jak byliśmy śmiertelni z powodu Adama, tak w przyszłości będziemy nieśmiertelni dzięki Chrystusowi[42]. Obietnica Chrystusa potwierdza, że to wszystko rzeczywiście będzie miało miejsce – nie są to tylko uwodzące słowa. On jest tego niewątpliwym przykładem. Augustyn pyta więc, czy nie zatroszczy się o członki ta Głowa, do której oni należą i która dla nich zmartwychwstała?[43]

Stanowisko tych, którzy przyjmowali zmartwychwstanie Chrystusa, ale odrzucali zmartwychwstanie ciał ludzi, jest dla Augustyna o wiele bardziej nielogiczne niż postawa tych, którzy wszystko odrzucali. Na próżno oddają oni cześć Chrystusowi, ponieważ mając pozór oddawania czci Głowie, odmawiają członkom udziału w tym, co jej przysługuje, jakby były oddzielone od Jego Ciała i pozbawione udziału w Jego losie. Chrystus przez swoje zmartwychwstanie pokazał przecież to, co dokona się kiedyś także w członkach Ciała, które On ustanowił. On nie jest przeznaczony, aby być Głową umarłych, ale żywych; On nie jest jedyny, ale jest pierwocinami tych, którzy mają zmartwychwstać[44]. Wiemy więc, że ten, który wskrzesił Chrystusa, chciał pokazać w Głowie to, co dzięki Jego zasługom dokona się następnie w całym pozostałym Ciele. Nadzieja chrześcijan nie jest iluzoryczna, ale opiera się na wiarygodnym i pewnym fundamencie Chrystusa[45]. Ostatecznie więc i z naciskiem św. Augustyn tak syntetyzuje swoje rozumowanie: „Zmartwychwstaną więc ciała, ponieważ zmartwychwstał Chrystus – Resurgent ergo corpora quia resurrexit Christus”[46].