Christus finis noster

Cel człowieka

Człowiekowi, który uwierzył w Chrystusa i przyjął Jego łaskę, budując w oparciu o nią swoje osobiste dzieje, jest obiecane pełne posiadanie Chrystusa w niebie, czyli w chwalebnym i wiecznym życiu. Łaska i chwała są ze sobą ściśle połączone i są kategoriami tego samego rodzaju, tak że łaska dana wierzącemu w jego ziemskim życiu jest po prostu początkiem chwały[4]. Św. Augustyn w swoich wypowiedziach wielokrotnie powraca do tego aspektu wiary chrześcijańskiej, zwłaszcza wtedy gdy ukazuje Jezusa Chrystusa jako cel i wypełnienie życia człowieka. Odwołuje się on wielokrotnie do słów Chrystusa: „Ja przyszedłem po to, aby owce miały życie, i miały je w obfitości” (J 10, 10). Ta obietnica urzeczywistnia się już częściowo, choć jeszcze bardzo enigmatycznie, w czasie ziemskiego życia. Wypełni się ona jednak w sposób ostateczny i ukaże się jej pełne znaczenie, gdy wierzący dojdzie tam, gdzie poprzedził go Dobry Pasterz: „Chociaż zatem i tu w samej owczarni nie brakuje pastwisk, […] jednak wtedy znajdą prawdziwe pastwiska, gdzie zostaną nasyceni ci, którzy łakną i pragną sprawiedliwości; znajdzie je ten, któremu powiedziano: «Dziś ze mną będziesz w raju»”[5].

Augustyn bardzo głęboko odczuwał, że chrześcijaństwo ma charakter eschatologiczny, to znaczy jest dogłębnie ukierunkowane na wieczność. Mówił zdecydowanie: „Jesteśmy chrześcijanami nie ze względu na to, co obecne, ale ze względu na życie wieczne”[6]. To przekonanie powinno nam zawsze towarzyszyć, pobudzając nas do życia w perspektywie wieczności. Być może nikt nie wyrażał się o życiu wiecznym i szczęściu obiecanym człowiekowi przy pomocy tak płomiennych i entuzjastycznych stwierdzeń, jak św. Augustyn. Jest w jego licznych wypowiedziach na temat życia wiecznego coś dogłębnie mistycznego, co ponad wszelką wątpliwość wynika z jego zanurzenia się w Bogu za pośrednictwem modlitwy, najlepiej ożywiającej pragnienie nieba, które powinno stale towarzyszyć chrześcijaninowi. Człowiek osiągnie to, co będzie przedmiotem jego pragnień.