Można zatem powiedzieć, że nawrócenie i przebaczenie jest w pewnym sensie początkiem nowej epoki w życiu pokutującego człowieka.

Skruszony grzesznik prosi Boga o wewnętrzną odnowę, bez której nie może istnieć: „Stwórz we mnie czyste serce, Boże, i ducha mocnego odnów w moim wnętrzu. Nie odrzucaj mnie od Twojego oblicza i nie odbieraj mi Twego ducha świętego. Daj mi się cieszyć Twoim zbawieniem i umocnij mnie duchem ochoczym” (Ps 51,12-14).

Na wielki przełom, jaki dokonuje się w pokutującym człowieku wskazuje prośba o stworzenie „czystego serca”. Psalmista jest świadom, że tylko Bóg może powołać do istnienia, czyli stworzyć (hebr. bārāʼ), zupełnie nową rzeczywistość (Rdz 1,1; Wj 34,10; Iz 48,7; 65,17; Jr 31,21-22).

„Czyste serce” oznacza wolną od wszelkiego skażenia ludzką wolę całkowitego podporządkowania się woli samego Boga. Dzięki Bożemu usprawiedliwieniu grzesznik otrzymuje odnowione wnętrze, które pozwala nadać wszystkim wymiarom jego życia właściwy kierunek.