W świetle Biblii małżeństwo miało zasadniczo charakter monogamiczny, chociaż – szczególnie w okresie patriarchów i w czasach królewskich – istniała też poligamia, a istnienie małżeństw bigamicznych wydaje się być uznane za stan normalny (Pwt 21,15-17; por. Wj 21,10). Wielożeństwo odpowiadało zwyczajom środowiska, w którym Izraelici żyli. Duże znaczenie miał też czynnik ekonomiczny (Sdz 19,1-10), gdyż poligamię praktykowali zwłaszcza ludzie zamożni, władcy i właściciele ziemscy, co miało podkreślić ich prestiż i autorytet (por. 1 Krl 11,3). W okresie późniejszym małżeństwo monogamiczne stało się główną formą małżeństwa w Izraelu, na co wskazuje nauczanie prorockie i tradycja mądrościowa (Prz 5,15-20; 31,10-31; Syr 26,19-28).

Coraz wyższe wymagania o charakterze etyczno-moralnym wobec instytucji małżeństwa, zwłaszcza w zakresie unikania poligamii, rozwodów i cudzołóstwa, stają się z czasem coraz wyraźniejsze w księgach mądrościowych i prorockich, przygotowując grunt pod nauczanie Jezusa Chrystusa i orędzie Nowego Testamentu na temat małżeństwa.