Pokuta w Ewangeliach
Przyjmując ludzką postać i ofiarując się w tajemnicy śmierci, Jezus otworzył człowiekowi drogę do zbawienia.
Czy wyrażenie janowe: „Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22-23) można odczytywać jako podstawę biblijną sakramentu pojednania?
Niewątpliwie tekst J 20,22-23 jest podstawą sakramentu pojednania powierzonego kapłanom i przez nich sprawowanego. Sobór Trydencki dla uzasadnienia sakramentu pojednania powołuje się właśnie na tekst Janowy stwierdzając: „Dla tych, którzy po chrzcie upadają w grzechu, Jezus Chrystus ustanowił sakrament pokuty, kiedy im powiedział: Weźmijcie Ducha Świętego; którym odpuścicie grzechy, będą im odpuszczone, a którym nie odpuścicie, będą im zatrzymane (J 20,22-23)”.
Rzeczywiście, boska władza przebaczania i zatrzymywania zostaje dana uczniom Jezusa. Władza ta zostaje dana wszystkim uczniom, choć najpierw otrzymał ją sam Piotr. Później jednak Jezus przekazał ją wszystkim apostołom. Św. Mateusz przekazuje, iż Jezus przekazał tę władzę uczniom mówiąc: „zaprawdę powiadam wam: Wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 18,18).
Apostoł Paweł stwierdza: „Albowiem w Chrystusie Bóg jednał z sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów, nam zaś przekazując słowo jednania” (2 Kor 5,19). Dlatego do wszystkich kieruje on apel: „pojednajcie się z Bogiem” (2 Kor 5,20). Dlatego woła: „oto teraz czas upragniony, oto teraz czas zbawienia” (2 Kor 6,2).
W czwartej Ewangelii można zauważyć niezwykłe podejście do grzeszników, których On kocha i pragnie ich wyzwolić. Stąd też mówi: „oto wyzdrowiałeś. Nie grzesz już więcej, aby ci się coś gorszego nie przydarzyło” (J 5,14). Albowiem tylko ten, kto słucha słowa Syna ma życie wieczne i nie idzie na sąd. Ze śmierci przeszedł już do życia (J 5,24).
[1] A. Malina, Ewangelia według świętego Marka, rozdziały 1,1 – 8,26, Częstochowa 2013, s. 117.
[2] Zob. S. Fausti, Rozważaj i głoś Ewangelię. Katecheza narracyjna Ewangelii według św. Marka, Kraków 2002, s. 86.
[3] Zob. I. Gargano, Lectio divina do Ewangelii św. Łukasza (1), Kraków 2001, s. 177-197; R. Pindel, Interpretacja przypowieści o synu marnotrawnym w polskim kaznodziejstwie (1945-2000), „Verbum vitae” 3(2003), s. 233-253; A. Malina, Wezwanie starszego syna (Łk 15), w: Miłość wytrwa do końca, red. W. Chrostowski, Warszawa 2004, s. 281-291.
[4] Według Pwt 21,17, syn pierworodny miał prawo do dwóch trzecich całego spadku po ojcu, młodszemu synowi z przypowieści należała się jedna trzecia część majątku ojca.
[5] Podobnie Łukasz przedstawia to, co się przydarzyło uczniom w drodze do Emaus (Łk 24,13-35).
[6] Zob. I. Gargano, Lectio divina do Ewangelii św. Łukasza (1), s. 187.
[7] Zob. R. Pindel, Obraz ojca w przypowieści o synu marnotrawnym, s. 268.
[8] Zob. K. Romaniuk, Jezus i jawnogrzesznica (J 7,53 – 8,11), „Collectanea Theologica” 59 (1989) z. 4, s. 5-14.
[9] „Relicti sunt duo, misera et misericordia”. Augustyn, In Evangelium Iohannis tractatus, 33,5.
