Wielbi dusza moja Pana (Łk 1, 46-55)

Hymn Maryi wieści niezwykła zmianę. Oto bowiem Bóg „strąca władców z tronu a wywyższa pokornych” (Łk 1,52). Owa radykalna zmiana dokonuje się dzięki interwencji Bożej. Wydarzenia takie miały miejsce wielokrotnie w dziejach narodu wybranego. Bóg odebrał tron Saulowi (1 Sm 15,28) i powierzył go Dawidowi, który w scenie powołania jest opisany jako najmłodszy członek rodziny Jessego i najmniej zasługujący na namaszczenie go na króla (1 Sm 16). Bóg doprowadził Saula do klęski ale nie dlatego, że jest władcą, a Dawid, jako prosty pasterz doznał wywyższenia nie tylko dlatego, że był ubogim i prostym człowiekiem. Bóg sprzeciwia się tym władcom i możnym, którzy swej władzy i siły używają w celu niegodziwym, którzy uciskali i podporządkowywali sobie innych. Bierze zaś w obronę niesprawiedliwie poniżanych i krzywdzonych, którzy nawet w sądzie nie mogą dochodzić swoich praw, ponieważ sędziowie są przekupieni i wydają wyroki na ich niekorzyść.

Maryja mówi o głodnych, których Bóg syci dobrami, i o bogaczach, których On odprawia z niczym (Łk 1,53). W tradycji starotestamentalnej w bogactwie widziano błogosławieństwo, zaś w ubóstwie przekleństwo. Znakiem Bożego błogosławieństwa było bogactwo patriarchów (np. Rdz 13,2) czy zamożność Hioba (Hi 1,1-3; 42,12). Prorocy jednak piętnowali dysproporcje istniejące między bogatymi a biednymi. Podkreślali, że często nędza jest spowodowana wyzyskiem ze strony możnych. Domagali się także sprawiedliwości wobec pracowników i litości wobec wdów i sierot, którzy często byli pozbawieni elementarnych środków do życia.

Na dworach wschodnich władców panował pewien zwyczaj. Polegał on na tym, że bogaci poddani składali dary władcy, który w zamian często obdarowywał ich jeszcze hojniej. Ubodzy nie mieli czego podarować, dlatego odchodzili z pustymi rękami. Bóg zmienił to prawo ludzkie. Maryja zapowiada w Magnificat, że tym razem biedni zostają obdarowani, natomiast bogaci odejdą z niczym. Nie chodzi tutaj rzecz jasna wyłącznie o dobra materialne, lecz duchowe[22].

Troska o ubogich, właściwe korzystanie z dóbr materialnych, jest szczególnie ważne dla Autora Trzeciej Ewangelii. Św. Łukasz podkreśla, że dobra materialne mogą zaślepiać ludzi i czynić ich pysznymi, nielitościwymi i zamkniętymi na Boga (zob. Łk 12,16-21; 16,19-31). Łukasz także pokazuje, że Bóg wybiera i powołuje do ważnych zadań w dziele zbawienia ludzi biednych i ubogich, jak niepłodna Elżbieta (Łk 1,7), Maryja która jest zaliczona do grona ubogich Pańskich (Łk 1,48), ubodzy pasterze, wybrani na pierwszych świadków narodzenia Zbawiciela (Łk 2,8-11 ), czy też apostołowie, którzy wybierając Jezusa za swego Pana i Nauczyciela, i byli zmuszeni opuścić wszystko (Łk 5,11). Ewangelia wg św. Łukasz, która kierowana była zasadniczo do środowiska helleńskiego, gdzie wielu za sens życia uważało bogactwo i posiadanie, przeciwstawia inny ideał życia – ubóstwo, które na pierwszym miejscu stawia sprawy Boga i własnego zbawienia.