W Seminarium istniały różne grupy modlitewne, które pomagały we właściwej formacji. Warto tu podkreślić m.in. Apostolstwo Modlitwy Serca Jezusowego, do którego należał kleryk Roman. Poprzez codzienne ofiarowanie siebie Sercu Bożemu i modlitwę w intencjach wyznaczanych na każdy miesiąc przez Ojca Świętego klerycy włączali się w powszechną misję ewangelizacyjną Kościoła. Zaangażowanie Romana w formację seminaryjną było duże i pozwoliło mu to dobrze przygotować się do przyjęcia święceń. Został wyświęcony na kapłana w uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła 29 czerwca 1904 r. w tarnowskiej katedrze przez bp. Leona Wałęgę[13].

Na ludziach, z którymi się spotykał, czy którym posługiwał, robił ogromne wrażenie. „Ksiądz Sitko był kapłanem nieprzeciętnej formacji duchowej, ludzkiej i intelektualnej” – tak go pamiętali. „Był człowiekiem ogromnej kultury, niezwykłej pracowitości i sumienności, podziwu godnej bezinteresowności, a przede wszystkim głębokiej wiary. Posiadał zaufanie do Bożej Opatrzności w trudnych momentach życia”[14]. Pomagała mu w tym modlitwa, która była ściśle związana z całością jego aktywności kapłańskiej. Jego postawa była przykładem ciągłego jednoczenia życia modlitewnego i aktywnego. Ksiądz Sitko modlił się nie tylko indywidualnie, lecz także we wspólnocie z młodzieżą i alumnami. „Brał udział niemal we wszystkich modlitwach kleryckich. Pięknie odprawiał nabożeństwa, zwłaszcza głęboko zapadły mi odprawiane przez niego nabożeństwa w uroczystości maryjne, zawsze z gorącym przemówieniem”[15] – wspominał inny świadek jego życia.

Zostało zachowanych sporo świadectw potwierdzających modlitewne przesiąknięcie życia bł. Romana, które zostaną przywołane. Modlitwa kapłana to nie tylko codzienny pacierz, ale to sprawowana przez niego Eucharystia, to Liturgia Godzin do której zobowiązuje się podczas święceń, to jego adoracja Najświętszego Sakramentu, to lektura Pisma św. i różaniec. Tym wszystkim żył na co dzień bł. Roman. Jeden z jego wychowanków przyznał, że „ideałem kapłaństwa księdza Sitki było, aby kleryk pokochał modlitwę, różaniec, adorację Najświętszego Sakramentu, by zakotwiczył swoje życie w Sercu Bożym, by prowadził rozmyślanie, czytał Pismo Święte i nie zaniedbał studium teologicznego”[16].