Oczyszczenie Świątyni Jerozolimskiej

Jezus przeciwstawia się decyzji arcykapłana – jest bowiem Panem domu Bożego. Wypełnia się zapowiedź Księgi Zachariasza: „Nie będzie już w tym dniu handlarza w domu Pana Zastępów” (Za 14,21), która ukazuje uniwersalną rolę świątyni jerozolimskiej w czasach ostatecznych.

Św. Jan zapisze, iż Jezus sporządził bicz z powrozów, które służyły do wiązania zwierząt. O ile św. Marek podkreśla, iż protest Jezusa skierowany przeciwko całemu narodowi – przeciwko sprzedającym i kupującym, to św. Jan bardziej wskazuje, iż czyn Jezusa dotyczy charakteru świątyni. Jezus nie tylko wyrzuca sprzedających, ich woły, owce i gołębie, nie tylko rozrzuca monety bankierów, ale niejako prawnie wyklucza ich z terenu sakralnego. Jezus nie chce handlu zwierzętami ani wymiany pieniędzy. Stąd też wyrzuca nie tylko sprzedawców, lecz także rytuał ofiarniczy. W ten sposób kładzie kres staremu rytowi Prawa.

Wyrzucenie sprzedających z dziedzińca świątynnego było gestem prorockim, który miał na celu ukazanie godności i świętości sanktuarium jerozolimskiego. Czynności tej towarzyszą słowa ukazujące sens dokonanego czynu. W przekazie synoptycznym Jezus nawiązuje do dwóch starotestamentalnych tekstów: Iz 56,7 i Jr 7,11. Warto te dwa teksty przypomnieć i poznać.