Christus finis noster

Św. Augustyn mówi więc, że niewymowna radość świętych będzie polegała na tym, że wówczas zrozumieją oni tajemniczy sens pierwszych słów zapisanych przez św. Jana w jego Ewangelii: „Na początku było Słowo” (1, 1)[18], ponieważ święci w niebie zobaczą bijący blask doskonałego światła Słowa, jakim Ono jest w łonie Ojca[19]. To, co we wcieleniu widzieliśmy jako pokorne i wyszydzone, będzie przez nas widziane w chwale jako promieniujące swoją wielkością i to będzie naszą nieskończoną radością[20]. To sam Chrystus jest więc po prostu życiem wiecznym[21]. Św. Augustyn, z sercem przepełnionym tym przekonaniem, komentując słowa z Ewangelii św. Jana: „Ut ubi Ego sum et vos sitis – Gdzie Ja jestem, tam i wy będziecie” (J 14, 3), w takim chrystologicznym kluczu streszcza wszystkie swoje myśli na temat życia wiecznego: „Gdzie mają być w przyszłości, jeśli nei w Nim? Przez to On także jest w sobie samym, i dlatego, gdzie są oni, tam jest On, to znaczy w Nim. On jest wiec życiem wiecznym, którym żyć będziemy, gdy przyjmie nas do siebie. To życie wieczne, którym On jest, jest w Nim, abyśmy byli tam, gdzie On jest, to znaczy w Nim”[22]. Jesteśmy więc przeznaczeni, aby ostatecznie być z Chrystusem i trwać w Nim oraz aby On był przedmiotem naszego uszczęśliwiającego i radosnego posiadania[23].

Uszczęśliwiające oglądanie w niebie nie jest oglądaniem Chrystusa-Człowieka, ale jest oglądaniem Ojca; co więcej, jest oglądaniem Boga Trójjedynego, który sam napełnia radością dusze świętych[24]. Św. Augustyn jednak z naciskiem podkreśla, że to Chrystus-Człowiek jest niezastąpioną Drogą, aby dojść do szczęścia wiecznego[25], a w końcu Chrystus-Bóg jest przedmiotem uszczęśliwiającym dla wybranych w niebie[26].