Formuła „Bóg autorem Pisma Świętego” podkreśla, iż to Bóg jest źródłem dla obu Testamentów. Ojcowie pierwszych wieków myśląc o natchnieniu wskazywali, iż Księgi biblijne są „wyroczniami Bożymi”; „słowami Ducha Świętego”[1], czy też „Pismami Świętymi”[2]. Sama formuła: „Bóg autorem Pisma Świętego” sięga już wspomnianego Klemensa Aleksandryjskiego, który pisząc, iż sam Bóg ustanowił filozofię wstępem do wiary, stwierdza, iż Bóg był głównym i bezpośrednim i pierwszoplanowym sprawcą powstania tak dla Starego jak i Nowego Testamentu[3].

Formuła „Bóg autorem Pisma Świętego” zyskała popularność w okresie walk z herezjami, które pojawiały się od II do IV w. (gnostycyzm, manicheizm, doktryna Marcjona). Wszystkie te herezje przeciwstawiały Stary Testament Nowemu uważając, iż Stary Testament zawdzięcza swe istnienie pierwiastkowi zła w świecie[4]. Przeciwstawiając się takim poglądom Ojcowie podkreślali, iż tak Stary jak Nowy Testament jest dobry i natchniony, gdyż mają za „autora” samego Boga.

Św. Ireneusz podkreślał jednolity i całościowy charakter objawienia Starego Testamentu, wskazując, iż Bóg jest „założycielem Prawa i Ewangelii”[5]. Uznawał on, iż wszystkie proroctwa stanowiły harmonijna całość zapowiadającą nadejście Mesjasza. Stąd też pisząc o prawie i prorokach, myślał on o całym Starym Testamencie. A zatem według niego autorem tak Starego jak i Nowego Testamentu był jeden i ten sam Bóg.