Długo się zastanawiałam, czy odpowiadać na ten komentarz. Doszłam do wniosku, że jestem to winna mojej rozmówczyni, pani Danucie, która straciła dziecko w tym nieszczęsnym wypadku i o tej stracie opowiedziała nie tylko mnie, ale i Czytelnikom. Szkoda, że nie wszyscy potrafimy to uszanować - to, jak ona pamięta to wydarzenie, i to, że dzieli się swoim świadectwem, które jest niepodważalne, bo jej. Wiele moglibyśmy się od niej nauczyć. Nie ma w niej żalu, raczej ból i Golgota, która zaczęła się w jednym z najpiękniejszych dni w życiu parafii. Za każdym razem, kiedy wspomina się tu wprowadzenie figury Matki Bożej ofiarowanej parafii przez papieża, w niej od blisko 40 lat odżywa ból po stracie syna. Ma prawo płakać, ma prawo być z niego dumna, ma prawo sądzić, że chłopak był święty. To, jak pięknie mówi o swoim dziecku, sprawiło, że i ja w jego świętość wierzę. To pozwala znaleźć z sens w bezsensownej - po ludzku sądząc - śmierci syna. Takie podejście buduje, a nie niszczy. Wielu osobom może dać nadzieję i pokazuje, że nie o długie życie na ziemi, ale o świętość i życie wieczne tak naprawdę chodzi. Piękne, kiedy potrafi zaakceptować to matka, dla której życie dziecka to najważniejszy dar.