Refleksja- Jaki jest Kośćiół
Autor felietonu pisze o Kościele, dla którego: „Nie istnieją dla niego żadne granice, swoją modlitwą je przekracza i przypomina o niezwykłej sile współczucia i solidarności z cierpiącymi.” To również mój Kościół, mój o tyle o ile czuję się jego najmniejszą cząstką. Tym bardziej zdziwiła mnie informacja, że kuria warszawsko – praska upomniała pewnego prezbitera, który publicznie na łamach Twitera ośmielił się oświadczyć, że nie czuje potrzeby modlenia się za akurat tego zmarłego. A przynajmniej jego potrzeba modlitwy za tego zmarłego nie jest u niego większa niż modlitwa za owego prezbitera chorą matkę. Upomnienie. Ja naprawdę rozumie potrzebę, a nawet konieczność posłuszeństwa hierarchicznego w Kościele. Czy jednak te nieistniejące „granice współczucia i solidarności z cierpiącymi” muszą przybierać formy politycznej poprawności? Politycznej poprawności Kościoła, który zaczyna dyktować swoim wiernym za kogo mają się modlić a za kogo nie. Za kogo wolno im się modlić a za kogo nie. O tu już sporo przesadziłem, wolno wiernym modlić się jak chcą i za kogą chcą, tylko czasami niech nie mówią o tym głośno. W Kościele, którego Jedyny Bóg nie ma względu na osobę. Dziwne. Coraz bardziej dziwne. Dziwna lekkość z jaką górne partie hierarchiczne Kościoła zapominają o tym braku względu na osobę i jednoczesna lekkość dyktowania potrzeb serca. W minionym tygodniu w prasie ukazała się informacja o zabójstwie, ugodzeniem nożem młodej kobiety spodziewającej się dziecka. Nie słyszałem aby cała Polska modliła się za nią. Gdzie jest więc ów „brak względu na osobę” w moim Kościele? A propos, ja sam modlę się zarówno za Pana Adamowicza jak i za tą kobietę. Może nawet za tą kobietę bardziej. Choć to zapewne politycznie niepoprawne.